Wspólna aktywność fizyczna może być świetnym sposobem na spędzenie czasu z najbliższymi. Jednocześnie będzie to dobra metoda na zadbanie o swoje zdrowie. Poniższy artykuł przedstawi, jakie wspólne wysiłki warto podejmować.
Jest ona polecana, zwłaszcza jeśli rodzina dysponuje parkami czy lasami w swojej najbliższej okolicy. Przemawia za nią dość niski próg wejścia — wystarczy najbardziej podstawowy rower oraz umiejętność jeżdżenia na nim. Opanowanie tej zdolności jest bardzo proste i zazwyczaj darmowe. To przecież rodzice uczą swoje dzieci jazdy, nie zaś świadczący odpłatne usługi instruktorzy.
Do niej z kolei wystarcza kupno piłki oraz w miarę przestronny ogród. Opcjonalnie można także udać się do parku czy na udostępniane za darmo (np. przez samorząd). Nie trzeba tworzyć dwóch jedenastoosobowych zespołów z ławkami rezerwowych. Wystarczą dwu-trzyosobowe ekipy. Osoby zainteresowane nieco bardziej dynamicznymi rozgrywkami mogą rozważyć jeszcze jedną opcję. Mianowicie — utworzyć zespoły razem z paroma innymi rodzinami. Wtedy łatwiej będzie podzielić role w drużynach i zbliżyć zabawę do realnego meczu stadionowego.
Podobnie jak jazda na rowerze, ta dyscyplina ma naprawdę niski próg wejścia. Jest więc przystępna dla niemal każdej rodziny. Wystarczą sprawne nogi i odpowiednie buty. Nie trzeba od razu kupować bardzo specjalistycznego produktu. Zaleca się bieganie po miękkiej nawierzchni — ścieżkach w parkach, lasach czy wzdłuż rzek. Akceptowalny będzie także asfalt. W żadnym wypadku nie należy uprawiać biegania po betonie (np. chodniku). Siły wywierane na staw kolanowy mogą okazać się zbyt wielkie i doprowadzić do poważnego urazu zamiast dobrej zabawy w gronie rodzinnym.
Niektóre osoby nie chcą uprawiać konwencjonalnych aktywności. Chcą spróbować czegoś niecodziennego, mało znanego szerszej publiczności. Przykładową niszową (przynajmniej w Polsce) dyscypliną dla rodziny jest pelota. Jest to narodowy sport zamieszkujących północną Hiszpanię Basków. Kształtem jest zbliżona do tenisa, a jeszcze bardziej do squasha. W języku baskijskim nosi nazwy pilota lub jai-alai. Miejscem rozgrywania peloty jest frontón, czyli stadion. Znajdują się na nim kort do biegania oraz ściana, od której odbijana jest piłka.
Do jej odbijania służą rakiety. Pod względem wizualnym mogą przypominać te służące do rozgrywek w klasycznego tenisa czy squasha. Jednak pozory mylą. Rakiety do peloty wykonuje się tradycyjnie z wikliny. W sklepach sportowych można jednak kupić produkty z innych materiałów. Niektórzy Baskowie decydowali się na rozgrywanie peloty z wykorzystaniem swoich rąk. Piłka do peloty może osiągać prędkości rzędu trzystu (i więcej!) kilometrów na godzinę. W trakcie gry dopuszczalny jest jednokrotny kontakt piłki z podłożem. Drugi oznacza przegraną. W każdym meczu można zdobyć od siedmiu do dziewięciu punktów. Korzyścią z gry w pelotę będą poprawiona koordynacja ruchowa oraz lepsza wytrzymałość tlenowa. Wzmocnieniu ulegną także mięśnie używane do gry (zwłaszcza nogi i ramiona).
